Trochę historii o smarach:

Rok 2600 p.n.e. - pierwsze ślady smarowania znaleziono w pojeździe na płozach, który był podobny do sań i służył prawdopodobnie do przewożenia ładunków, a należał do egipskiego władcy Ra-At- Ka.

Rok 2400p.n.e - na wyrytej płaskorzeźbie na ścianie grobowca egipskiego faraona można zobaczyć postać człowieka lejącego substancję smarną, redukującą tarcie podczas przesuwania bloków kamiennych i posągów.

Wiek XIV p.n.e.- piasty rydwanów z innego grobowca faraona egipskiego, sprzed ok. 1400 r. p.n.e., były pokrywane substancją smaropodobną na bazie tłuszczu zwierzęcego. Są dowody również, że w tych czasach większość olejów smarnych i substancji smarujących była pochodzenia roślinnego i zwierzęcego oraz dodatków mineralnych (wapieni).

Wiek 77 p.n.e.-393 n.e. - na osie kół w rydwanach używanych podczas starogreckich igrzysk olimpijskich nakładano smar z wykorzystaniem tłuszczów pochodzenia zwierzęcego.

Wiek V-XII - smarowanie staje się coraz powszechniejsze. Oprócz wozów kołowych (piasty, osie), smary stosowano m.in. w mechanizmach opuszczających i podnoszących wrota zamków.

Wiek XV - wraz z nastaniem ery wielkich odkryć geograficznych i podróży dalekomorskich rozpoczęło się wielkie smarowanie rozlicznych roboczych części jednostek pływających – od wielokrążków linowych po stery. Do użytku wchodzą też m.in. oleje mineralne, pochodne tzw. oleju skalnego i nafta.

Połowa XIX wieku - do olejów smarnych zaczyna się dodawać różne typy mydła jako zagęszczacze. Mydła litowe, wapniowe, sodowe aluminiowe i inne są do dziś powszechnie stosowane jako zagęszczacze smarów, choć w tej roli stosuje się też inne substancje chemiczne.

Rok 1845 - w USA wynaleziony zostaje smar wapniowy na bazie oleju mineralnego i tłuszczu zwierzęcego. Obecnie smary wapniowe stosuje się głównie do smarowania łożysk ślizgowych i tocznych, pracujących pod niewielkim obciążeniem.

Rok 1853 - w wielkiej Brytanii wynaleziony zostaje smar sodowy na bazie łoju wołowego i sodu. Smary zawierające mydła sodowe produkuje się w niewielkich ilościach, ponieważ są one rozpuszczalne w wodzie i mogą być stosowane wyłącznie do urządzeń, w których kontakt z wodą jest wykluczony. Smary tego typu wykorzystuje się do smarowania łożysk ślizgowych w temperaturze do 120°C, w otoczeniu naturalnym oraz w pewnego rodzaju połączeniach przegubowych i łożyskach tocznych.

Rok 1859 - pierwsze odwierty w poszukiwaniu ropy naftowej. Oleje mineralne, dotychczas dostępne w niewielkich ilościach, stają się masowym produktem.

Rok 1942 - wynaleziono smar litowy, który szybko stał się uniwersalnym produktem wykorzystywanym na całym świecie. Ponad połowa smarów plastycznych należy do tej grupy. Są one często określane jako uniwersalne, ponieważ znajdują bardzo szerokie zastosowanie w różnych tzw. skojarzeniach trących: łożyskach tocznych, łożyskach ślizgowych, sworzniach i innych obciążonych elementach, zarówno w środkach transportu, jak i w urządzeniach przemysłowych, w szerokim zakresie temperatury pracy. Kompleksowe smary litowe pozwalają na podwyższenie temperatury użytkowania w stosunku do zwykłych smarów litowych, przy jednoczesnym zachowaniu innych korzystnych właściwości.

Rok 1956 - pierwszy syntetyczny olej polialfaolefinowy (PAO) stworzony przez firmę Socony-Vacuum (później weszła w skład koncernu ExxonMobil)

Rok 1962 - Powstaje smar kompleksowo-glinowy do zastosowań wysokotemperaturowych, przede wszystkim w maszynach i urządzeniach dla przemysłu spożywczego. Tego typu smary są również używane w połączeniach przegubowych, łożyskach ślizgowych, otwartych przekładniach zębatych w środowisku wilgotnym, do temperatury rzędu 65°C. W przypadku kompleksowych smarów glinowych temperatura kroplenia jest znacznie podwyższona, do 240°C.

Źródło: Czasopismo "Młody Technik"